Everest

Hallo allemaal!

Uiteindelijk is t in Lhasa toch gelukt om nog 3 mensen te vinden om een jeep te delen naar Everest Basecamp! We hebben uiteindelijk een 5 daagse trip gedaan. Echt supermooi! De eerste dag reden we naar Shigatse, waar we onderweg nog even gestopt zijn bij een heel groot meer. Helaas regende t de hele dag en was t uitzicht even wat minder. Ik zag de bui letterlijk al hangen dat we op everest niets zouden kunnen zien omdat t zo bewolkt was, maar dat duurde gelukkig nog twee dagen en t weer was de volgende dag al een stuk beter. s'avonds aangekomen in Shigatse kreeg ik opeens last van hoogteziekte. Wat is dat een rotgevoel zeg, hoofdpijn, misselijk, overgeven, je weet gewoon niet waar je moet blijven. Na veel water uiteindelijk gaat slapen en gelukkig voelde ik me de volgende dag een stuk beter! Deze dag gingen we weer een stuk verder op weg naar de Everest en dus ook weer een stuk hoger, maar niks aan de hand! We sliepen in een heel klein dorpje, 1 straat groot en t is echt onvoorstelbaar dat er mensen leven daar. Het was er nu al zo verschrikkelijk koud, kan me gewoon niet voorstellen hoe t er in de winter zou moeten zijn. Vooral omdat er ook mensen zijn die gewoon in tenten slapen! In t dorp viel weinig te beleven en de volgende dag gingen we er dan echt heen. We moesten nog een heel stuk omhoog en onderweg over een hele hoge pass waar je echt perfect uitzicht had over al die hoge bergen. Rond de middag kwamen we aan bij een monastry, Vanuit daar kon je met een paardje naar everest of je kon gaan lopen. Lekker enthousiast gaan lopen natuurlijk, maar dat valt toch echt wel tegen. De lucht is er al zo ijl, dat het een stuk zwaarder is om vooruit te komen, laat staan bergop en tegenwind! Eenmaal op basecamp lekker thee gedronken en wat rondgekeken. Het waren allemaal tentjes, waarin we dus ook geslapen hebben, en hoewel deze tentjes een heel dun tentdoekje hadden, was t binnen toch een stuk warmer dan buiten. De wind was zo koud, dat t gewoon pijn doet aan je wangen! Maar het was helemaal helder, geen enkel wolkje, dus we hebben weer geluk gehad. Om 7 uur ging de 'kachel' aan, met als brandstof schapen en yakmest! Helaas duurde dat maar 1 uurtje, dus om 8 uur maar zoveel mogelijk dekens verzameld en gaan slapen. En eigenlijk was dat best warm, onder de dekens dan, want toen ik snachts wat water wilde drinken was mijn water toch echt bevroren! De volgende ochtend na zonsondergang toch maar een paardje naar beneden genomen en gingen we weer onderweg naar shigatse. Ik was eigenlijk wel blij om weer wat naar beneden te gaan, omdat ik nog steeds hoofdpijn had. Na echt heel veel ellende, lekke band, gebroken shockdempers, rijden door de rivier omdat de weg openlag, verzakt etc, kwamen we twee dagen later weer terug in de bewoonde wereld van Lhasa. Supertripje dus. (kijk maar naar de foto's)

In Lhasa heb ik nog een paar daagjes rondgekeken. Helaas kon ik niet meer naar andere plaatsen buiten de stad, omdat je overal een permit voor nodig hebt en dus niet zomaar in t openbaar vervoer kunt stappen. Ik heb nog wat tempels bekeken en nog wat door de stad gewandeld. Verder nog een paar rare dingen gezien; zowiezo dat heel lhasa/tibet een openbaar toilet is en verder was er een man die op zijn knieen op straat zat, met voor zich een chinese tekst en daaromheen allerlei foto's van dode mensen met allerlei brandwonden of verwondingen, echt zo vreemd. Ook waren er bedelaars met lepra.

Uiteindelijk heb ik een vlucht gekocht naar Kunming, omdat er een chinese vakantie aankwam en alle chinesen in de eerste week van oktober op vakantie gaan en treinen en bussen dan uitverkocht waren. Dus moest ik zorgen dat ik t land uitwas voordat dat begon. Dus weer terug naar Laos, weer met dezelfde junglebus als de vorige keer terug, helaas had t nu wel geregend en hadden we in plaats van een bus een pick-up truck. Het was echt een grote baggerbende en we moesten echt om de 10 meter uitstappen om weer een stukje te duwen en uiteindelijk zijn we dan ook maar gaan lopen. Na ongeveer 30 km en 4 uur later plukte een vrouwtje een bananenblad en besloot ze dat t lunchtijd was. We (we waren met 4 reizigers) werden uitgenodigd en mochten weer lekker sticky rice met wormen (witte larven)eten. Je went er toch aan en zo vies was t niet. Uiteindelijk na 13 uur hadden we de 190 km afgelegd en kwamen we aan in t grensplaatsje.
Ik besloot de volgende dag maar een dagje rustig aan te doen, want ik had een heel beurs achterwerk van dat gehobbel in die pick-up truck. Dus een beetje rondgelopen door t stadje en wat langs huisjes gelopen, kwam er opeens een jongen aangelopen met een shotje lao lao (ricewine). En ook al had ik mezelf beloofd dat spul nooit meer te drinken, nee bestaat niet in laos dus maar achterovergegooid en vervolgens werd ik een huisje ingeduwd en kreeg ik de volgende. Niemand kon een woord engels, maar ze duwden een microfoon in mijn handen, zetten de karaoke op een liedje ondertiteld met engelse tekens en toen moest ik zingen. Heel fijn weer. Uiteindelijk gingen we onder t 'genot' van lao lao nog jeu de boulen en heb ik ze nog wat gesponsord door wat bier te kopen voor ze, ook een beetje om mezelf te redden en 6 uur later liep ik wiebelend naar mijn kamer.
De volgende ochtend toch maar de grens oversteken naar thailand, want er was een soort festival in laos en ik wilde niet t risico lopen van nog meer ricewine! Vlak bij de boot kwam ik steven en stefanie lalau uit oudewater tegen! Hoe klein is de wereld. En hun gingen ook richting Bangkok, dus met hen samen met nog een australisch meisje op de bus gewacht en wat gekletst.

Nu ben ik weer in Bangkok. Woensdagochtend gaat mijn vlucht terug naar Perth.
Veel plezier met de foto's:
Sandra